Blog van Bert Kommerij
Werktijden #18
Een jong, blond stel wil fietsen huren. Had ze al gezien tijdens het diner gisteravond en vanochtend bij het ontbijt weer. Smoorverliefd. De hele tijd elkaars hand vasthouden en zoentjes geven, alsof het hun laatste ontmoeting is. Tijdens het diner stak zij zelfs een paar vingers in zijn mond om op te sabbelen en hield die vingers daar langer een minuut. Ze hadden niet door dat iedereen keek. Kenmerk van verliefden: ze hebben nooit iets door, alleen elkaar. Kunnen ze niets aan doen.
Ze zijn enthousiast over het verhaal dat we onze fietsen uit de grachten opvissen en daarna recyclen, met mintgroene verf voor het frame en houten spatborden en bakjes met het hotellogo voorop. (ontherolly.nl)
En nu willen ze die uitproberen.
Ik vraag of ze al een plan hebben om naar toe te gaan, maar dat hebben ze niet. Ze gaan proberen te verdwalen in Amsterdam.
“He’s good in getting lost,” lacht de vrouw, knijpt in de nek van haar vriend, geeft hem een zoen en geeft de kaart van Amsterdam, die ik haar net gegeven heb, weer terug.
Terwijl ze in de lobby blijven wachten zie ik beneden in de stalling dat er nog maar twee fietsen beschikbaar zijn voor de verhuur. Zwarte. Geen groene. Zonder bakje. Dit zijn eigenlijk de reservefietsen, voor als de groene op zijn. 01 en 12. Wat meteen opvalt is dat beide fietsen achterop een groot zwart kinderzitje heeft.
Ik twijfel. Misschien wordt het aanbieden van deze twee fietsen opgevat als provocatieve hint, een ondubbelzinnige suggestie. Straks wordt er door deze twee fietsen een discussie in gang gebracht tussen de twee tordelduiven die de sfeer helemaal verpest.
“Het was een zalig weekend. Totdat die man met twee fietsen aan kwam zetten met KINDERZITJES!!”
Misschien wil zij heel graag kinderen en hij absoluut niet? Of andersom? Misschien is een van de twee onvruchtbaar, of allebei? Ik zou ze eraf kunnen schroeven, maar dat zou veel te lang duren. Plus ik zou eerst weer naar boven moeten voor een schroevendraaier, en dan zouden ze me zien, en wat moest ik dan zeggen? “Er moeten eerst nog even wat schroeven aangedraaid worden. Ben zo terug.”
Dat zou ontzettend amateuristisch overkomen. Of ik zou vanuit de stalling naar de technische ruimte kunnen lopen, daar liggen zeker schroevendraaiers. Of waren dit die zitjes met dat kliksysteem, maar welke hendel dan? Luuk stuurde laatst een video met daarop een instructie, maar dat ging over een standaard. Nee. Ik waag het erop. Je wilt fietsen of niet en die zitjes hebben totaal geen betekenis. Misschien zelfs handig, voor je tas. En je ziet eruit als een local. Wie wil dat niet? Ik neem ze mee naar boven en dan zie ik wel hoe ze reageren. Het is mijn zaak ook helemaal niet. Wat gaat mij het aan? Misschien vinden ze het helemaal geen probleem, misschien is dit de kans om het er eens over te gaan hebben.
Ik zet de fietsen naast elkaar neer bij de ingang en gebaar door het glas naar binnen: “Komt u maar.”
Zodra ze de fietsen zien schieten beiden in de lach en beginnen te blozen. Vooral zij.
Hand in hand fietsen ze weg, met hun toekomstige, onzichtbare kinderen achterop, om te verdwalen in de stad.
Komen hier mijn werktijden voor de volgende week: ma, di, wo: 15.00-23.00. Vrij, za, zo: 10.00-18.00.
See you in the lobby!
