(column) Boerenkool
De grote hoop monotoon smakend groen werd geserveerd op een met boerenbond versierd bord. Het smaakte mij niet. Het had van die harde stukjes en rook alsof het op de verkeerde plekken was geweest. Ik wilde niet in al mijn ijver de jus opslurpen en me laten meeslepen door de gehaktbal. Nog een paar happen en de rest verdween terug de pan in. Voor als papa straks thuis komt. Terwijl ik met mijn vork nog porde in de muren van mijn burcht van boerenkool, pakte mijn broer de kinderbijbel. Het was al minstens een uur donker buiten toen hij begon met lezen. ‘wie is mijn naaste?’
Op de kaft van het boek stond een tekening van een regenboog. Onder aan de regenboog een kringetje met kinderen die elkaars handjes vasthouden. Het donkerbruine jongetje - welke links de hand van een suikerspin roze jongetje en rechts de hand van een suikerspin geel meisje vasthoudt- doet mij nog het meest denken aan Wisem. Wisem was het boefje van de overblijf en tevens de enige allochtoon op mijn basisschool. Ik ontliep hem altijd vaardig en stond met mijn rug tegen de muur te staren wanneer hij als een wervelwind door de gemeenschapsruimte scheurde. Hij bad niet voor zijn eten. Terwijl de andere kinderen zich met gevouwen handen en gesloten ogen zaten te bezinnen op hun zonden zat hij te schudden op zijn stoel. Wisem was eng. Wisem was spannend. Wisem was als de jus over de monotone groene smurrie die Rijnsburg heette.
Twee jaar geleden vertrok ik uit die groene smurrie en ging wonen in pittige boerenkool met nasi-kruiden en seroendeng, oftewel Amsterdam Oost. Komende winter komt er nog een smaakje bij. Een paar straten bij mij vandaag, in het Oostelijk Havengebied start een woonproject waar statushouders en Nederlandse jongeren samen zullen wonen en leven. In Lohuizen, zoals het project heet, zal in ieder geval een groep jonge Eritrese mannen gaan wonen en een aantal Syriërs nemen hun intrek. Ook zij zijn nu mijn naaste en ik probeer een naaste te zijn voor hen. Het recept is wat ingewikkelder en de smaken op elkaar af stemmen vraagt enige oefening. Het is soms eng, het is spannend, maar het smaakt mij goed.
